Peter & Ingrid back in Holland

Donderdag, 1 januari 2009

Vandaag gaan we op Natchez aan. Dit wordt de eerste keer dat we op een State Park gaan overnachten. State Parks staan erom bekend dat ze middenin de natuur liggen, minder faciliteiten hebben en geen tv of internet aansluiting. Bij dat laatste word ik als echte internet verslaafde toch wel een ‘peu nerveux’. Geen internet? Niet eens ff de mail checken of gewoon ff googlen … (een nerveus lachje). Ik leef op internet. Alles wat ik wil weten van het weer, toeristische informatie, telefoonnummers tot mijn huizenzoektocht in NL bevindt zich op de digitale snelweg. Maar dat gemis wordt ruimschoots goed gemaakt door de ligging middenin het bos en het hoge gehalte ‘buitenleven’. Hoop ik.

Het laatste gedeelte van de weg ernaartoe, leidt over slingerende weggetjes middenin het bos. Het lijkt net of ze een rol tapijt van asfalt hebben uitgerold. Het is wel een eind van de bewoonde wereld af. Maar de omgeving is prachtig. Eenmaal op het State Park aangekomen, zoeken we een plekje uit waarbij je zo naar beneden het bos in kan lopen. Er is een ‘fire ring’ (voor kampvuur) en een bbq met picknicktafel. Is dat idyllisch of niet? Maar ja, eigenlijk moeten we nog boodschappen doen. Peter wil niet meer weg omdat hij bang is dat ons plekje weg is, als we terugkomen. Daar heeft hij wel gelijk in, want de plekjes zijn beperkt en er komen nog steeds campers bij.

Ondertussen lopen onze stadse meisjes met takken en stokken te slepen (‘Ik heb vieze handen…’) en zij willen al helemaal niet meer in de camper. ‘We gaan met papa een kampvuur maken!’ (semi stoere blik op hun gezicht en de armen over elkaar gevouwen). Dan zit er niets anders op dat zij hier blijven en ik in mijn eentje met de camper over dezelfde slingerweggetjes terug naar de bewoonde wereld rijd. Ik laat wat vestjes, drinken en snacks achter totdat ik terug ben. Ik neem tenslotte alles met me mee.

Daar ga ik dan. In mijn eentje met die grote camper naar de Walmart in Natchez. Hihi. Ik  zoek lekkere dingen uit voor op de barbecue uiteraard deels vegetarisch deels ‘carnivorisch’ en rijd snel weer terug. Het wordt al donker. In het bos hangt zo’n typische mist over de weggetjes waardoor ik compleet de ingang naar het State Park voorbij rijd. Hmmm, het is toch nog verder dan ik dacht, denk ik nog. Totdat ik op het punt kom waarbij we eerder die dag ook al gestaan hebben (en ook de ingang voorbij waren gereden). Shit. Omkeren en weer terug omhoog en naar beneden, linkse bocht en rechtse bocht. Gelukkig, daar is het. Ik sta bijna in de rij om het park op te komen. Maar goed dat Peter en de meisjes zijn gebleven.

Als ik bij onze site kom, laait daar een flink kampvuur met twee verhitte gezichtjes en een grijnzende papa. De temperatuur is al flink gedaald (12 graden) maar daar schijnen zij geen last van te hebben want ze lopen in hun t-shirts. Ik dek gezellig de picknicktafel, maak zelf een bieslooksausje met zure room en Peter gooit het eerste vlees erop. Wijntje erbij … hmm. Daar ziten we dan: kampvuur rechts, bbq links en wij in de frisse boslucht aan tafel. Dit is de meest bijzondere avondmaaltijd so far. Wat een sfeer. Terwijl we aan het eten zijn, horen we van alles ritselen in het bos. Als we de zaklamp pakken, blijkt het eerst om een ‘possom’ te gaan en later om een gordeldier.

Met volle buiken, rommelen we lekker nog wat aan het kampvuur. De meisjes gooien stokjes erop, hebben ieder een eigen pookstok gemaakt en zijn nog steeds hyper van dit buitenavontuur. Het is ook wel heel bijzonder.

Donderdag 1 januari 2009

Vanaf Yogi Bear Jellystone Park in Louisiana wensen wij iedereen een gezond en gelukkig 2009 toe!

Met wat glaasjes champagne op en 02.17 uur ’s nachts heb ik verder weinig inspiratie. Laat de foto’s maar voor zich spreken

Maandag 29 december 2008

Van         : St. Francisville, LA
Naar       : Scott, net buiten Lafayette, LA
Afstand  : 87 mi

Het is vanmorgen een ochtend dat niets wil lukken. We zijn aan het puzzelen met de reisroute, proberen daar leuke campings aan te koppelen en ook nog zo te passen en meten dat we met Oudejaarsavond ergens zijn waar het ‘bruist’ en waar vuurwerk is. Een onmogelijke opgave blijkt. Met de laptop erbij googlen we, probeer ik de bewuste camping te bereiken (geen gehoor, antwoordapparaat, wel gehoor maar doodse stilte op New Year’s Eve). Weeeeeh, ik raak er gefrusteerd van. Als we eindelijk een leuke camping denken te vinden, is ‘ie nog niet geopend of juist gesloten. Na veel wikken en wegen besluiten we gewoon geografisch nog wat te zakken (we zitten nog steeds ruim in onze tijd) en naar Lafayette te rijden. Hier zit weer een KOA camping. Oke, de knoop is doorgehakt. We hebben in ieder geval een leuke route uitgestippeld waarbij we met de camper de ferry moeten nemen om de Mississippi over te steken.

Op weg het dorp uit rijden we, geheel in de stijl van vandaag, de afslag voorbij. Als we de juiste weg gevonden hebben, rijden we gelukkig zo op de ferry af. We hoeven niet lang te wachten want de ferry komt precies onze kant op. Nadat we door de Meneer-Van-Het-Pontje vriendelijk verzocht worden om als laatste aan boord te rijden in verband met onze breedte, lengte etc genieten we van het uitzicht en trek ik de camera alvast. Hihi, dit is leuk.

In no time zijn we aan de overkant en vervolgen we onze route. De beoogde panoramische en slingerende route langs de Mississippi blijkt een weggetje aan de onderkant van de dijk te zien waarbij we niets van de Mississippi zien Dat weten we dan ook weer. De rest van de route is wel erg leuk. Onderweg parkeren we de camper even op een plekje bij de plaatselijke kerk, schuiven de slide-out uit, Peter zet de strandstoeltjes buiten en ik kook wat noodles voor de meisjes. Ideaal hoor, alles zo binnen handbereik.

Als we om een uur of drie bij de camping aankomen, kijken we elkaar met een vragende blik aan. De camping is zowat op de snelweg gelegen. We hebben allebei geen puf meer om weer een andere camping uit te zoeken na ons succes van die ochtend, dus checken we in voor een enkele nacht. Het is echt berezonde van de ligging want de plaatsen zijn gegroepeerd om een meertje wat echt heel idyllisch is. Als de dame van de receptie vraagt of we nog voorkeur hebben voor een ‘pull thru’ or ‘back in’ plaats, antwoord ik resoluut: ‘Dat maakt me niet uit als het maar zover mogelijk weg is van de snelweg’. Ze verblikt of verbloost niet en geeft ons een ‘back in lake front’ plaats. Dat heeft ze vaker gehoord.

Ter verduidelijking: een pull thru plaats is een plaats waar je met je NZH streekbus aan de ene kant erin kan rijden (zoals bij een bushalte) en er bij vertrek aan de andere kant zoweer uit kan. Steken gaat natuurlijk niet. Een back in plaats (het woord zegt het al) is een plaats waar je achteruit insteekt. Deze plaatsen liggen meestal leuker, vind ik persoonlijk, omdat je vaak aan de rand zit bij de bomen. Het is dus wat knusser. Dit zijn dan ook de plaatsen waar wij tot nog toe gestaan hebben. Ondanks de herrie hebben we een prachtige sunset.

Morgen gaan we voor het eerst naar een Yogi Bear Jellystone park. Deze had ik vanochtend ook al gebeld en kreeg toen te horen dat de Yogi Bears in ‘winterslaap zijn’. Oftewel geen verklede beren op het park. Belachelijk. Ik denk dat ik Landal maar even bel of ze het Bollo pak kunnen invliegen dat heb ik tenslotte al eerder aangehad (lang verhaal). Beren of niet, we gaan toch.

zaterdag 27 december 2008

Vandaag begint de dag vroeger dan normaal voor ons. We gaan namelijk met de shuttle service van de camping naar het beroemde French Quarter. Deze vertrekt 09.00 uur ‘s ochtends. We stellen gemakshalve het ontbijt maar even uit totdat we in de de wijk van o.a. Louis Armstrong en Fats Domino zijn en waar heel veel authentieke cafeetjes zitten.

Het busje neemt ons mee door het rijke Garden District met zijn grote en statige huizen.  De route voert verder over Canal Street, dat de een na breedste straat is in de hele VS: totaal acht rijbanen breed incl. een ‘street car’ (of tram) in het midden. Alleen Pensylvania Ave in Washington is breder.

Dan komen we aan bij de kade van de Mississippi waar we vanmiddag om 17.45 uur ook weer opgehaald zullen worden. We eten scrambled eggs op de hoek van Jackson Square, waarna we de Basilique St. Louis gaan bezichtigen. Prachtige basiliek. Hierna slenteren we door de straatjes van het French Quarter, waar ook een flink aantal scenes van de film Double Jeopardy zijn opgenomen. Dit gedeelte van New Orleans laat zich het beste vergelijken met kleine straatjes in de binnenstad van Parijs.

Ze hebben zelfs een straat naar zowel Peter als Noa vernoemd. Een beetje overdreven is dat ze er Saint Peter van gemaakt hebben. Saint, saint … dat weet ik zo net niet Voor Noa is er ‘N Peters’.

We kijken op straat nog naar een fantastische voorstelling van vier artiesten die zichzelf de Dragon Masters noemen. Ze schijnen behoorlijk bekend te zijn en ook een DVD gemaakt te hebben. Ze zijn ‘black’ en dat feit nemen ze regelmatig op de hak. Diverse grapjes met veroordelen over zwarte mensen worden verwerkt in hun show. Ze combineren Break Dancing, Acrobatiek, muziek en comedy ineen tot een uur aan entertainment. Noa wil heeeeel graag de DVD hebben als aandenken en wij vinden het ook wel erg leuk om dit nog een keer terug te zien.

Om 14.00 uur ‘roept’ de radarboot ons vanuit de haven met het geluid van de stoompijpen. We hebben kaartjes gekocht voor een 2-uur durende rondvaart over de Mississippi in een Paddle Wheel boat, waarvan er nog maar vijf operationeel zijn in Amerika.

Als we aan het einde van de dag terugrijden naar de camping vertelt de chauffeur nog wat meer ove de impact van Katrina (2005). De vage bruine lijn over de gevels geeft aan hoe hoog het water stond in dit minder ernstig getroffen gedeelte (ongeveer 1,5m). Aan de kant van onze camping zijn er geen overstromingen geweest, maar de orkaanwindkracht heeft er wel voor gezorgd dat bijna iedereen zijn dak aan stukken gereten zag worden, de ruiten werden eruit geblazen en het gebrekkige electriciteitsnetwerk lag in no time op zijn gat. New Orleans werd in de volksmond lang het ‘smurfendorp’ genoemd omdat bijna elk huis gesierd werd door blauw zeil op het dak. Dat is het enige dat gratis werd verstrekt om de gaten in de daken af te dekken.

Het contrast tussen het toeristische French Quarter en de nog steeds verwoeste armere wijken aan de oostkant van New Orleans is groot. Gele aanplakbiljetten met rode kruizen op de gevels van de halfingestorte of dichtgetimmerde huizen geven aan dat ze gesloopt moeten worden. Een rood gesprayd kruis geeft aan dat rescue workers hier zijn geweest en geen overlevenden hebben aangetroffen. Als je je bedenkt dat het inmiddels al 3 jaar geleden is, dan rijst de vraag of dit gedeelte uberhaupt nog wederopgebouwd gaat worden.