Peter & Ingrid back in Holland

Zaterdag/zondag 17/18 januari 2009

We brengen het weekend door bij Geoff Whitehurst en zijn gezin. Geoff was tot afgelopen zomer één van de docenten aan Bristow Academy. Hij werkt nu in Kalamazoo, Michigan en we vinden het leuk om hem en zijn gezin op te zoeken nu we zo dicht in de buurt zijn. Dat idee wordt met open armen ontvangen en zo komt het dat we hier twee nachtjes logeren. Wederom lekker warm binnen in een eigen slaapkamer en Noa en Esmée hebben samen ook een slaapkamer. Echt een prachtig huis met negen (!) kamers (dining room, family room, formal living room, study, game room, 4 slaapkamers) en nog vier andere medebewoners: drie katten en een hond. Dikke pret met zijn allen!

We worden flink in de watten gelegd en op onze wenken bediend. De meisjes duiken de game room in samen met de 21 jarige dochter Lauren en die horen we niet meer. Voor de gelegenheid hebben ze ’s avonds nog een ‘aviator’ uitgenodigd voor het eten en zo zitten we met zijn achten aan tafel.

Op zondag staat voor ons het leegruimen en schoonmaken van de camper op het programma. Maandag moeten we de camper weer inleveren in Chicago en dat is nog eens 3,5 uur rijden van Kalamazoo. Terwijl wij in- en uitlopen met koffers, kleding, schoenen, rommeltjes en DVD’s, neemt Geoff de meisjes onder zijn hoede met sleeën. Hij neemt ze mee naar een nabij gelegen heuvel en daar zoeven ze steeds naar beneden.

Bij het zien van al die spullen die we inmiddels binnen verzameld hebben, word ik licht melodramatisch. Dat gaat noooooit allemaal passen in de acht koffers die we hebben. Maar aan het einde van de dag (het is alweer donker voor Peter en ik er erg in hebben) is het dan toch min of meer gelukt. We hebben nog heel veel zooi die uitgezocht moet worden in het hotel in Chicago, maar dat komt goed.

Dus wij staan woensdagochtend met bijna 200 kg aan koffers en inhoud op Schiphol plus nog eens 4 stuks handbagage.
Wie regelt er een boedelbak

Vrijdag 16 januari 2009

Als we onderweg bellen naar de geplande camping voor onze overnachting, krijgen we te horen dat de camping ingesneeuwd is, er geen warm water is en de gemeentelijke toegangsweg ’snowy and icy’ is. Kortom: einde verhaal. Er zijn maar een handjevol campings open tijdens de wintermaanden in dit gedeelte van de VS (goh, waarom zou dat nou zijn?) dus onze uitwijkmogelijkheden zijn nogal beperkt. Ik besluit onze back-up camping te bellen maar die nemen de telefoon niet eens op. Waarschijnlijk vastgevroren aan de muur

Tsja, en toen? De koudste nacht sinds lange tijd staat op het programma voor vanavond en om maar door te blijven rijden op goed geluk, is ook geen lekker vooruitzicht. Er is maar een antwoord: een hotel. Hè wat vervelend. Moet dat echt De enige ‘maar’ aan dit plan is, dat we de camper wel van electriciteit moeten voorzien, anders vriest alles stuk.

Via een allervriendelijkste receptioniste van het Quality Inn worden we doorverwezen naar het Hampton Inn. Als we daar aankomen, zie ik bij de entree een stopcontact buiten in de muur. Goed begin. Dus als ik me binnen meld, leg ik het hele verhaal uit en vraag of we de camper onder de luifel van de ingang mogen parkeren en daar aansluiten op de electra. Beetje ongewone vraag, dus daar moet ze de General Manager over bellen. Na een vijf minuten durend gesprek komt het verlossende antwoord: ja het mag MITS de electrakabel niet over de stoep ligt, over de parkeerplaats ligt of uberhaupt ergens ligt waardoor mensen kunnen struikelen en hun ‘liability’ in gevaar komt. Voor je het weet, heb je een law suit aan je broek. Peter parkeert de camper zo dicht mogelijk tegen de gevel en een stukje onder de luifel maar houdt de entree vrij. Kabel erin en de thermosstaat binnen op 12 graden, klaar is kees. Beetje apart gezicht is het wel zo’n grote camper tegen het hotel aan geparkeerd, hihi.

So yes, we’ve been cheating. Om 18.00 uur zitten we heerlijk warm in de hotelkamer, de meisjes zijn rozig van het bad en later die avond vallen we in een heel comfortabel bed in slaap.

We zijn de volgende ochtend om nog een andere reden heel blij dat we het hotel genomen hebben, want het weerbericht vertelt dat het -25 is geweest die nacht. MIN VIJFENTWINTIG! En onze camper? Die staat tevreden te snorren buiten.

Donderdag 15 januari 2009

We hebben afgelopen nacht op een Horse Park in Lexington, KY overnacht. Ik moet eigenlijk zeggen THE Horse Park in Kentucky want daar staat deze Staat om bekend. Het is een prachtig en gigantisch groot landgoed met museum, indoor arena, race track en ook een bijbehorende campground. Toen we gisteravond aankwamen was het toch wel zo afgrijselijk koud. Als je naar buiten ging, deed de kou gewoon zeer aan je gezicht en je voelde langzaam je benen afkoelen, dwars door je jeans heen. ‘Watjes!’ hoor ik jullie denken. Zeker teveel gewend aan de Floridiaanse temperaturen? Ja en nee. We zijn inmiddels al gewend aan de temperaturen rond het vriespunt maar nu was het -15 graden. Dat is nog niet alles. Door de ‘wind chill’ was de gevoelstemperatuur -21 graden. Hellup. Afgelopen nacht werd het zelfs -18. Brrrr.

Het erge is dat vandaag de koudste dag sinds vijf jaar wordt verwacht.
Slik … Scholen in de buurt zijn allemaal dicht. Ik trek Esmée een legging onder haar spijkerbroek aan, ik doe er zelf ook een aan, mutsen op, handschoenen aan en vooral binnen blijven. De camper doet het overigens uitstekend. Hij is goed geïsoleerd en heeft geen moeite om het warm te houden.

Voordat we het Horse Park verlaten, rijden we nog even langs de ‘horsies’. In de wintermaanden (en zeker met deze buitenaardse temperaturen) zijn er geen pony- en paardenritten mogelijk anders hadden we dat zeker gedaan. Dus we houden het maar bij aaien.

De overnachting voor vandaag staat gepland in Middle Point, Ohio. Maar ik denk dat we onderweg eventjes gaan bellen naar de camping en vragen naar de weersomstandigheden daar want het sneeuw behoorlijk in Ohio.

Dinsdag 13 januari 2009

Wie had dat nog gedacht? We gaan echt skiën vandaag. Noa en Esmée zijn afwisselend zenuwachtig en opgetogen over dit grote nieuwe avontuur voor hen. Als we boven aankomen, zien we aan het aantal bezette parkeerplaatsen dat het heerlijk rustig is vandaag. Goed begin. Dan beginnen we aan ons toernee binnen. Eerst moeten we naar de skikledingwinkel om een en ander te huren (passen, meten, betalen). De volgende stop is de skipas toko. We moeten allemaal een formulier invullen, bla bla bla. Lang leve de ’sueing cultuur’ in Amerika. Wederom betalen (waar is dat toch goed voor?). Dan met het formuliertje en aangehecht bonnetje naar de skimateriaal afdeling. En dan eindelijk, … ein-de-lijk staan we anderhalf uur later op de piste.

Het volgende punt op de agenda is skiles. De meisjes krijgen een juf, Christine, waar ze mee op pad gaan. Nou ja op pad gaan. Eerst maar eens oefenen hoe je loopt, glijdt en je schoenen uit je skies krijgt. We staan de eerste paar minuten op afstand te kijken en genieten van hun eerste passen in de skiwereld. Esmee doet niet onder voor Noa en doet precies wat de juf zegt.

Zo nu kunnen wij de berg op. Er zijn vandaag drie pistes open dus het klinkt indrukwekkender dan het is ‘de berg op’. Maar we mogen niet klagen, er ligt sneeuw, de zon schijnt en we staan op de latten.

Ik heb toch een beetje knikknieën als ik de eerste keer naar beneden ga. Het blijft altijd weer een beetje spannend om na een jaar weer de berg af te gaan. In mijn geval is het zelfs langer geleden. De laatste keer is denk ik 3 jaar geleden in Alpe d’Huez met Hans en consorten. Anyway, het gaat goed en na een paar afdalingen is het gevoel er weer helemaal. Over Peter hebben we het niet. Die vraagt poeslief of ik eerst naar beneden wil gaan om vervolgens drie seconden later als een zwarte bliksemschicht voorbij te schieten. Hij staat tussendoor grijnzend op me te wachten om me ook nog subtiel te vragen waarom ik een strijkplank heb meegenomen. Leuk hoor, heel grappig. We zijn niet allemaal met skis aan geboren. Daarom ben ik ook zo blij dat Noa en Esmée het nu al van jongs af aan meekrijgen.

Als het eerste uur voor de meisjes erop zit, halen we ze op en gaan we wat eten binnen. Noa wil met ons mee na de lunch en geen les meer maar Esmée wil nog met Juf Christine oefenen. Na wat aanmoediging van onze kant, gaat Noa met wat morren dan toch nog een tweede uurtje lessen. Ik heb mijn broodje nog niet op of Esmée staat al aan mijn mouw te trekken dat ze al wil gaan. ‘Kom op mama, we gaan weer.’ Ik neem haar mee naar de Bunny Hill en glijd met haar aan de hand naar beneden. Mevrouw wil in de sleeplift. Ze doet het harstikke goed maar als ze na 3 andere afdalinkjes en weer in de lift er halverwege uitvalt, laat ze niet los. Met een grote lach op haar gezicht, houdt ze zich stug vast en laat zich gewoon over de sneeuw meeslepen naar boven. Wat een aapje!

Later op de middag gaat jammergenoeg de zon weg en krijgen we sneeuw. Goed inpakken dus en mutsen op.

De piste is tot 22.00 uur open en verlicht. We nemen nog een break om 17.00 uur, eten wat home made fudge (suikers voor wat energie) en stappen als het helemaal donker is weer op de skis. De meisjes gaan met ons naar boven. Peter neemt Esmée aan haar hand naast zich en ik ga met Noa. Of misschien moet ik zeggen Noa gaat met mij. Ze wil voorop, draait keurig bochtjes, heeft er de vaart in en komt zonder enkel probleem de berg af. Ongelooflijk en dat na twee uur les en een uurtje met ons ‘freewheelen’. Zie het filmpje hieronder.

YouTube DirektNoni in The Smokies

Om 20.00 uur breien we er een eind aan. Het is mooi geweest. De meisjes hebben het echt fantastisch gedaan. Ik had niet verwacht dat we het zo lang zouden uithouden. Wat zullen we lekker slapen en dromen met zijn allen vanavond.