Peter & Ingrid back in Holland

Donderdag 26 februari 2009

Hoera, ik ben vandaag jarig! Peter moet al om 6.45 uur de deur uit en vroeg gisteravond of ik wilde dat hij me wakker maakte. Nou, …. nee! Als ik tegen half acht wakker word, ga ik Noa en Esmee wakker maken. Als ik hun kamer binnenkom, is het licht al aan en zitten beide dames rechtop in bed. Noa is iets aan het schrijven en Esmee kijkt toe vanaf de andere kant. Allebei beginnen ze meteen ‘Happy Birthday’ te zingen. Ze vinden het maar wat spannend dat ik jarig ben. We dribbelen snel terug naar ons bed en kruipen nog even met zijn drietjes warm onder de wol. Esmee heeft een tekening op school gemaakt maar die had ze gisteren al gegeven (kon niet wachten). Noa overhandigt plechtig een briefje van Hello Kitty. Ik zal letterlijk citeren:

”Mommy, I wish you a happy birthday. I’m going to school so I won’t see you the half day, but I love you very much. I do wish you a happy 37th birthday. Love, Noa”

Aaaaah, daar smelt je toch van.

Om 9.30 uur staat Peter alweer binnen. Hij heeft vrij tot 15.00 uur vanmiddag en kan lekker bij mij zijn. Gezellig. We besluiten om Beau te gaan uitlaten en gelijk een taart te gaan halen bij Scorlewald (Monique komt zo op de koffie), achter ons in het weiland. Klinkt misschien een beetje gek maar het zit als volgt. Scorlewald is een kleinschalige sociaal therapeutische woon- en werkgemeenschap voor mensen met een verstandelijke handicap. Bij dit complex zit ook een biologische bakker waar de bewoners meewerken, zowel in de keuken als in de winkel achter de balie. Een goed initiatief en ze maken hele lekkere dingen. Zo hebben we Grootmoeder’s appeltaart en een walnoot/caramel taart meegenomen. Njammie nammie!

En als een verkapt verjaardagscadeau wordt morgen de zeecontainer geleverd. Hij is afgelopen zaterdag aangekomen in de haven van Rotterdam en heeft er precies twee weken overgedaan vanaf Miami, niet slecht. Na alle douane formaliteiten is hij ingeklaard en vrijgegeven. Hoera!

Woensdag 7 januari 2009

Tijd om downtown Memphis te gaan verkennen vandaag. We zijn op 5 januari jl. aangekomen op de Memphis Graceland RV Park waarbij we bij het oversteken van de city limit meteen getrakteerd werden. De traktatie bestond uit regen en 0 graden Celcius en dat is een hele omschakeling voor ons.

Maar goed vandaag gaan we de stad van Blues, Rock ‘n Roll en Soul in. We starten in het Historic District bij het Peabody Hotel waar we in de lobby naar de opkomst van de beroemde ‘Peabody Ducks’ gaan kijken. De waaat? Ja, je leest het goed: eenden in de lobby. Levende eenden wel te verstaan. Wat in 1933 als een grapje begon door toedoen van de aangeschoten General Manager, is nu een vaste traditie begonnen. Elke dag komen om 11.00 uur vier eenden met de hotellift naar beneden, lopen vervolgens over de rode loper naar de fontein in de lobby en blijven daar badderen en spetteren tot 17.00 uur waarna zich het hele tafereel opnieuw afspeelt in omgekeerde volgorde. Ze nemen dan de lift naar de 13e verdieping waar het Duck Palace is (soort penthouse voor de eenden).

Je lacht je rot als je het belletje van de lift hoort, de schuifdeuren ziet opengaan en dan vier eenden eruit ziet waggelen met de blik op oneindig (of in dit geval de waterfontein).

Na dit komische spektakel is het tijd voor serieuzere zaken en gaan we naar het Memphis Rock ‘n Soul Museum. Wat volgt is een twee durend bezoek met een uitgebreide blik in de wereld van, zoals de naam al zegt, Rock ‘n Soul. Via een interactief headsetje struinen we het museum af waarbij we kunnen luisteren naar legendes as Elvis Presley, B.B. King, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash, Carl Perkins en vele anderen. Noa en Esmée vinden het door het interactieve element ook erg leuk en staan bij de jukebox nummertjes uit te zoeken van Elvis (That’s All Right Mama) en Johnny Cash (I walk the line).

Als we hier klaar zijn, knorren onze buiken en lopen we het kloppende hart van de Blues muziekwereld in: Beale Street. Synoniem voor entertainment, food, music en clubs. Alleen nu even niet Het is stil op straat als wij er lopen. Het zal wel door de tijd van het jaar komen. Alle feestdagen zijn achter de rug en januari is misschien niet de maand bij uitstek om hier sfeer te gaan proeven. Of misschien is het wel het tijdstip en zijn we nog gewoon veel te vroeg op de dag en komt alles straks tot leven. We gaan lunchen bij het Blues City Cafe.

Als afsluiter van de dag gaan we naar de legendarische Sun Studio. Hier is het allemaal begonnen voor Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Roy Orbinson en Johnny Cash. Onze gids legt uit dat Elvis hier in 1953 voor het eerst binnenstapte en het plaatje ‘My happiness’ opnam. De eigenaar, Sam Phillips, van de studio vond Elvis niet de sound hebben waarnaar hij op zoek was en dus kwam er geen vervolg.

De grote doorbraak kwam pas een jaar later (juli 1954) toen Elvis na een drie uur durende, relatief saaie opname, begon te jammen met zijn twee bandleden. Elvis laat dan een andere kant van zichzelf zien waarop Sam Phillips de boel gelijk op tape zet en het naar het plaatselijke radiostation zendt. Na uitzending van ‘That’s All Right Mama’ die avond krijgt de presentator nog 14x het verzoek binnen 3 uur (!) om het nummer nogmaals te draaien. Een, weliswaar gecoverde, hit en daarme de legende Elvis is geboren.

We kijken rond in de studio waar dit allemaal plaats heeft gevonden en waar nog steeds opgenomen wordt. Het hangt er vol met platen van alle eerder genoemde mannen en ook de microfoon staat er nog waardoor o.a. Elvis zijn songs heeft ingezongen. We hebben vorig jaar de film ‘Walk the Line’ met het levensverhaal van Johnny Cash gezien en in de film zie je hem ook de studio ingaan en zijn nummers opnemen hier. Leuk!

Dat was het voor vandaag. De meiden (incl. ik) zijn versleten en Peter zit nog energiek en ‘Blue Suede Shoes’ neuriend achter het stuur. Hij vindt het allemaal zo gaaf dat hij er geen genoeg van kan krijgen. Het is echt zijn muziekperiode en hij zegt ook regelmatig dat hij wat dat betreft te vroeg geboren is.

Zo, morgen gaan we Graceland bekijken. Aangezien het morgen Elvis’ verjaardag is, gaan we om 9.30 uur taart eten met Priscilla Presley. Het zal wel een hele happening worden.

Een van de dingen die typisch Nederlands is, zijn krentenbollen. Vertel eens wat nieuws, hoor ik jullie denken. Omdat ze zo typisch Nederlands zijn, zijn ze hier dan ook niet te krijgen. Dus wat doe je, als je toch ruim in je tijd zit … je maakt ze zelf. Tenminste dat dacht ik even te doen. Sjemig, dat is best een heel gedoe met dat rijzen van het deeg tussendoor.

Ik denk ’s ochtends Noa en Esmee te verrassen met de mededeling: ‘Mama gaat zelf krentenbollen maken. Leuk he?’. Wat denk je, kijken ze me allebei schaapachtig aan: ’Wat zijn krentenbollen?’ Mweeep mweeep mweeeep mweeeeeeeeeeeeeep. Ze hebben in ieder geval net uit school zitten smullen van een ovenwarme krentenbol. Hmmmm.

Eierkoeken hebben ze trouwens ook nog nooit van gehoord (nou jaaaa). Die ga ik woensdag maken. Dus als onderdeel van de Nederlandse Expat opvoeding … verplicht eten

De koffers zijn gepakt. De ontbijttafel is gedekt.  Voordat ze vertrekken, ontbijten we nog even lekker uitgebreid met croissants uit de oven, jus en een eitje.  Hans en Tien zitten er een beetje sip bij. Het naderende vertrek is onafwendbaar. Ik grapte al dat ik stiekem met Delta Airlines zou bellen om hun vlucht te annuleren.

De meisjes huppelen weer terug naar de buurtkinderen en spelen gewoon weer verder. Maar het afscheid valt ons als broer/zus, zwager/schoonzus zwaar. Na een laatste zwaai verdwijnen ze om de hoek in hun nagellak rode Ford Mustang. Slik …