Peter & Ingrid back in Holland

Vrijdag 16 januari 2009

Als we onderweg bellen naar de geplande camping voor onze overnachting, krijgen we te horen dat de camping ingesneeuwd is, er geen warm water is en de gemeentelijke toegangsweg ’snowy and icy’ is. Kortom: einde verhaal. Er zijn maar een handjevol campings open tijdens de wintermaanden in dit gedeelte van de VS (goh, waarom zou dat nou zijn?) dus onze uitwijkmogelijkheden zijn nogal beperkt. Ik besluit onze back-up camping te bellen maar die nemen de telefoon niet eens op. Waarschijnlijk vastgevroren aan de muur

Tsja, en toen? De koudste nacht sinds lange tijd staat op het programma voor vanavond en om maar door te blijven rijden op goed geluk, is ook geen lekker vooruitzicht. Er is maar een antwoord: een hotel. Hè wat vervelend. Moet dat echt De enige ‘maar’ aan dit plan is, dat we de camper wel van electriciteit moeten voorzien, anders vriest alles stuk.

Via een allervriendelijkste receptioniste van het Quality Inn worden we doorverwezen naar het Hampton Inn. Als we daar aankomen, zie ik bij de entree een stopcontact buiten in de muur. Goed begin. Dus als ik me binnen meld, leg ik het hele verhaal uit en vraag of we de camper onder de luifel van de ingang mogen parkeren en daar aansluiten op de electra. Beetje ongewone vraag, dus daar moet ze de General Manager over bellen. Na een vijf minuten durend gesprek komt het verlossende antwoord: ja het mag MITS de electrakabel niet over de stoep ligt, over de parkeerplaats ligt of uberhaupt ergens ligt waardoor mensen kunnen struikelen en hun ‘liability’ in gevaar komt. Voor je het weet, heb je een law suit aan je broek. Peter parkeert de camper zo dicht mogelijk tegen de gevel en een stukje onder de luifel maar houdt de entree vrij. Kabel erin en de thermosstaat binnen op 12 graden, klaar is kees. Beetje apart gezicht is het wel zo’n grote camper tegen het hotel aan geparkeerd, hihi.

So yes, we’ve been cheating. Om 18.00 uur zitten we heerlijk warm in de hotelkamer, de meisjes zijn rozig van het bad en later die avond vallen we in een heel comfortabel bed in slaap.

We zijn de volgende ochtend om nog een andere reden heel blij dat we het hotel genomen hebben, want het weerbericht vertelt dat het -25 is geweest die nacht. MIN VIJFENTWINTIG! En onze camper? Die staat tevreden te snorren buiten.

Donderdag 15 januari 2009

We hebben afgelopen nacht op een Horse Park in Lexington, KY overnacht. Ik moet eigenlijk zeggen THE Horse Park in Kentucky want daar staat deze Staat om bekend. Het is een prachtig en gigantisch groot landgoed met museum, indoor arena, race track en ook een bijbehorende campground. Toen we gisteravond aankwamen was het toch wel zo afgrijselijk koud. Als je naar buiten ging, deed de kou gewoon zeer aan je gezicht en je voelde langzaam je benen afkoelen, dwars door je jeans heen. ‘Watjes!’ hoor ik jullie denken. Zeker teveel gewend aan de Floridiaanse temperaturen? Ja en nee. We zijn inmiddels al gewend aan de temperaturen rond het vriespunt maar nu was het -15 graden. Dat is nog niet alles. Door de ‘wind chill’ was de gevoelstemperatuur -21 graden. Hellup. Afgelopen nacht werd het zelfs -18. Brrrr.

Het erge is dat vandaag de koudste dag sinds vijf jaar wordt verwacht.
Slik … Scholen in de buurt zijn allemaal dicht. Ik trek Esmée een legging onder haar spijkerbroek aan, ik doe er zelf ook een aan, mutsen op, handschoenen aan en vooral binnen blijven. De camper doet het overigens uitstekend. Hij is goed geïsoleerd en heeft geen moeite om het warm te houden.

Voordat we het Horse Park verlaten, rijden we nog even langs de ‘horsies’. In de wintermaanden (en zeker met deze buitenaardse temperaturen) zijn er geen pony- en paardenritten mogelijk anders hadden we dat zeker gedaan. Dus we houden het maar bij aaien.

De overnachting voor vandaag staat gepland in Middle Point, Ohio. Maar ik denk dat we onderweg eventjes gaan bellen naar de camping en vragen naar de weersomstandigheden daar want het sneeuw behoorlijk in Ohio.

Dinsdag 13 januari 2009

Wie had dat nog gedacht? We gaan echt skiën vandaag. Noa en Esmée zijn afwisselend zenuwachtig en opgetogen over dit grote nieuwe avontuur voor hen. Als we boven aankomen, zien we aan het aantal bezette parkeerplaatsen dat het heerlijk rustig is vandaag. Goed begin. Dan beginnen we aan ons toernee binnen. Eerst moeten we naar de skikledingwinkel om een en ander te huren (passen, meten, betalen). De volgende stop is de skipas toko. We moeten allemaal een formulier invullen, bla bla bla. Lang leve de ’sueing cultuur’ in Amerika. Wederom betalen (waar is dat toch goed voor?). Dan met het formuliertje en aangehecht bonnetje naar de skimateriaal afdeling. En dan eindelijk, … ein-de-lijk staan we anderhalf uur later op de piste.

Het volgende punt op de agenda is skiles. De meisjes krijgen een juf, Christine, waar ze mee op pad gaan. Nou ja op pad gaan. Eerst maar eens oefenen hoe je loopt, glijdt en je schoenen uit je skies krijgt. We staan de eerste paar minuten op afstand te kijken en genieten van hun eerste passen in de skiwereld. Esmee doet niet onder voor Noa en doet precies wat de juf zegt.

Zo nu kunnen wij de berg op. Er zijn vandaag drie pistes open dus het klinkt indrukwekkender dan het is ‘de berg op’. Maar we mogen niet klagen, er ligt sneeuw, de zon schijnt en we staan op de latten.

Ik heb toch een beetje knikknieën als ik de eerste keer naar beneden ga. Het blijft altijd weer een beetje spannend om na een jaar weer de berg af te gaan. In mijn geval is het zelfs langer geleden. De laatste keer is denk ik 3 jaar geleden in Alpe d’Huez met Hans en consorten. Anyway, het gaat goed en na een paar afdalingen is het gevoel er weer helemaal. Over Peter hebben we het niet. Die vraagt poeslief of ik eerst naar beneden wil gaan om vervolgens drie seconden later als een zwarte bliksemschicht voorbij te schieten. Hij staat tussendoor grijnzend op me te wachten om me ook nog subtiel te vragen waarom ik een strijkplank heb meegenomen. Leuk hoor, heel grappig. We zijn niet allemaal met skis aan geboren. Daarom ben ik ook zo blij dat Noa en Esmée het nu al van jongs af aan meekrijgen.

Als het eerste uur voor de meisjes erop zit, halen we ze op en gaan we wat eten binnen. Noa wil met ons mee na de lunch en geen les meer maar Esmée wil nog met Juf Christine oefenen. Na wat aanmoediging van onze kant, gaat Noa met wat morren dan toch nog een tweede uurtje lessen. Ik heb mijn broodje nog niet op of Esmée staat al aan mijn mouw te trekken dat ze al wil gaan. ‘Kom op mama, we gaan weer.’ Ik neem haar mee naar de Bunny Hill en glijd met haar aan de hand naar beneden. Mevrouw wil in de sleeplift. Ze doet het harstikke goed maar als ze na 3 andere afdalinkjes en weer in de lift er halverwege uitvalt, laat ze niet los. Met een grote lach op haar gezicht, houdt ze zich stug vast en laat zich gewoon over de sneeuw meeslepen naar boven. Wat een aapje!

Later op de middag gaat jammergenoeg de zon weg en krijgen we sneeuw. Goed inpakken dus en mutsen op.

De piste is tot 22.00 uur open en verlicht. We nemen nog een break om 17.00 uur, eten wat home made fudge (suikers voor wat energie) en stappen als het helemaal donker is weer op de skis. De meisjes gaan met ons naar boven. Peter neemt Esmée aan haar hand naast zich en ik ga met Noa. Of misschien moet ik zeggen Noa gaat met mij. Ze wil voorop, draait keurig bochtjes, heeft er de vaart in en komt zonder enkel probleem de berg af. Ongelooflijk en dat na twee uur les en een uurtje met ons ‘freewheelen’. Zie het filmpje hieronder.

YouTube DirektNoni in The Smokies

Om 20.00 uur breien we er een eind aan. Het is mooi geweest. De meisjes hebben het echt fantastisch gedaan. Ik had niet verwacht dat we het zo lang zouden uithouden. Wat zullen we lekker slapen en dromen met zijn allen vanavond.

Maandag 12 januari 2009

We zijn gisteravond aangekomen in Pigeon Forge TN en daarmee weer terug in de Eastern Standard Time (tijdsverschil is weer 6 uur). Het was donker dus we zagen niet zo heel veel maar vandaag wordt helemaal duidelijk dat het hier prachtig is. De Great Smoky Mountains vormen onderdeel van de veel grotere Appalachian Mountains. Het hoogste punt ligt op 2.025m en hun naam hebben ze te danken aan de ’smoke’ die er altijd om de toppen hangt. Lees hier meer over de Smoky Mountains.

Pigeon Forge is het stadje voor Gatlinburg. Gatlinburg wordt tegenwoordig ook wel het ‘Ski Resort zonder Sneeuw’ genoemd. Ook hier zijn de effecten van ‘global warming’ merkbaar en hebben ze geen dikke pakken sneeuw meer zoals vroeger. Je kunt wel aan de bouwstijl en de berghutten zien dat het een echt wintersportoord is. Het doet heel knus aan en we hebben dan ook echt het gevoel in de Alpen beland te zijn.

We hebben eerst weer even een huurauto geregeld (Dodge Magnum) en we rijden rechtstreeks naar Ober Gatlinburg waar de sneeuw zou moeten liggen. Ober Gatlinburg is op 15 minuten bij ons vandaan. Onderweg schieten we een paar prachtige plaatjes.

We hebben gehoord dat er een paar pistes open zijn boven dus Peter krijgt gelijk de kriebels. Skiën? Wow, dat zou wel heel gaaf zijn. Als we boven aankomen, ligt er inderdaad sneeuw en zien we mensen naar beneden zoeven.

We informeren naar de mogelijkheden voor een dagje skiën en alles is mogelijk. Ze verhuren niet alleen skies en schoenen maar ook skikleding. Voor de meisjes is er een prive leraar, hatsjiekiedee! Dus morgenochtend om 11.00 uur staan we in de skiwinkel en om 12.00 uur op de piste. De meisjes gaan dan samen met een privéleraar mee en wij gaan naar boven. Jodelahitieieiieieie!

Om je een impressie te geven van onze reisroute tot op heden heb ik onderstaande kaart gemaakt. We hebben inmiddels 2500 mi oftewel 4000 km gereden en zijn aan onze vijfde Staat bezig.