woensdag 22 juli 2009
Voor Peter en mij is het vandaag een grootse dag. Voor Peet omdat hij de dé vlucht van het jaar mag maken: de nieuw aangekochte spelers van Feyenoord per helikopter de Kuip invliegen en op de grasmat afzetten. Voor mij omdat ik mee mag vliegen van Den Helder Airport naar Rotterdam Airport. Ik heb nog niet eerder meegevlogen in dit type, EC 155 en ook niet boven Nederland. De laatste ervaring stamt nog uit Florida in die welbekende bromvlieg, de Schweizer. De EC 155 is heel wat groter en wordt met twee piloten gevlogen.
Na het maken van de Flight Planning en het berekenen van de Weight & Balance wordt het draaiboek voor die dag even kort doorgenomen. We vliegen met zijn vieren naar RDM: Captain Edwin en Co-Piloot Peet in de cockpit, Co-Piloot Dick achterin samen met mij. Dick gaat puur mee om het in- en uitstappen van de spelers soepel te laten verlopen. Vanaf RDM vlieg ik niet meer mee want dan is het de beurt aan Feyenoord trainer Mario Been, de drie nieuwe spelers, twee base jumpers en een cameraman. Vanaf dat punt zal ik waarschijnlijk op eigen gelegenheid terug naar huis reizen.
Om 11.45 uur lopen we richting de helikopter die buiten klaar staat. Peter begint met de Preflight Check en ik luister en kijk vol ontzag naar al die knopjes en mijn man die vingervlug alles bedient. Er komt geen eind aan. Dan begint de start up. Nog meer checks. Wat een knapperd! Om even voor twaalf voel ik de heli loskomen van de grond en klimmen we naar 500 ft. Via een prachtig uitzicht over de Noord-Hollandse kustlijn vliegen we over Zoetermeer richting de skyline van Rotterdam. Precies een half uur nadat we zijn opgestegen vanuit Den Helder, zet Peter de heli weer aan de grond op Rotterdam Airport. Met de auto zouden we hier twee uur over gedaan hebben.
In het KLM Jet Center worden we vriendelijk ontvangen en voorgesteld aan de twee base jumpers. Zij zullen boven de Kuip uit de heli springen en aan hun kersverse Feyenoord valschermen naar beneden duikelen om naar alle verwachting op de grasmat te landen. Vervolgens komt ook Ed Splinter, de organisator en sponsor van dit evenement binnenlopen. Als we allemaal een handje hebben geschud en ik eigenlijk de enige ben waarvan voor hem niet duidelijk is wat mijn rol is (drie mannen lopen in een piloten overall en twee met een parachute) stelt hij vast: ‘’Jij bent van de TV?’’.
Als we de koffie op hebben, komt de Feyenoord afvaardiging de Business Lounge binnen. Iedereen wordt netjes aan elkaar voorgesteld en ook ik schud de handen van achtereenvolgens Mario Been, Dani Fernandez, Aleksandar Ignjatovic en Sekou Cissé. Hihi, ondanks dat ik niets met Feyenoord heb, is dit best leuk. Nadat de mannen een Safety Briefing hebben gehad, mogen ze nog even plaats nemen in de lounge. Peet knoopt een praatje aan met Fernandez, zo op het eerste gezicht de leukste speler van het stel.
Ondertussen heeft Edwin, Peet’s Captain, geregeld dat ik met Ed Sluiter mee kan rijden naar De Kuip. En nog beter: ik mag op het veld weer instappen in de helikopter. Whoohoo! Is dat gaaf of wat? Er is een strak schema en Ed moet weer terug naar de Kuip dus ik laat de mannen achter. In razendsnel tempo word ik per Porsche Cayenne naar het stadion gebracht. Deuren en poortjes gaan zonder toelichting open en voor ik het weet, hobbel ik achter Ed door de persingang naar binnen, en via de spelerstunnel naar het veld. En dan opeens … sta je middenin een nagenoeg volle en zinderende Kuip. Wat een indruk maakt dat! Gelijk wordt er van de tribune geschreeuwd: ‘Hey lekker ding!’ Okay ….
Ik mag naast de lijn plaatsnemen en ben getuige van een wedstrijd tussen oud-vedetten (o.a. Van Hooijdonk en Kiprich) en Lee Towers voordat de heli voor het eerst overscheert. Dertigduizend hoofden kijken tegen de buik van de heli aan en menig hartslag versnelt. We moeten nog een minuut of vijf wachten voordat we de twee base jumpers naar beneden zien storten. Sjemig, wat gaan die gasten hard, niet normaal. En dan is het wachten op de entree van de helikopter. De muziek schalt uit de stadion speakers en de supporters wachten ongeduldig op het hoogtepunt van deze Open Dag. En dan, precies als de zon vanachter de wolken doorbreekt, zien we de rotorbladen over het dak aankomen.
Ik heb er stiekem vlinders van in mijn buik: dat is MIJN man die daar aan komt vliegen. En ik sta doodleuk bij de doelpaal te wachten voor het vak met de harde kern. Toen ik van de cornervlag naar de doelpaal liep, kreeg ik enorm gefluit achter me aan. Ze zullen vast gedacht hebben: welke spelersvrouw is dat?
Foto: Carl Klaassen
Foto: Carl Klaassen
Als de mannen van Feyenoord één voor één zijn ‘uitgeladen’, is het de beurt aan mij. Ik mag als enige nu weer instappen, hihi. Edwin wil gauw weer weg, dus ik moet als een haas mijn gordels vastmaken. Ik probeer ondertussen ook nog snel even een foto te maken vanuit dit nieuwe gezichtspunt. Dat gaat maar net, want Edwin gooit ‘m aardig de bocht om.
Ik zit achterin nog bij te komen van alle indrukken en met een grijns van oor tot oor na te genieten. Wow, wat een belevenis! Terug vliegen we weer langs de kust en het toeval wil dat Noa en Esmée op dat moment samen met Opa en Oma Jackie op het strand zitten en ons ook voorbij zien vliegen. ‘Was jij dat Pap?’ vraagt Noa trots achteraf.
Als ik denk dat we alles gehad hebben en bijna gaan landen op Den Helder Airport, krijgt Edwin het nog even op zijn heupen. Na toestemming van de luchtverkeersleiding, raust hij met 320 km per uur op ongeveer 10 meter hoogte over de startbaan (tegen het verkeer in) en gooit de heli na weer wat klimmen naar links. Ik hang in mijn gordels en schud heen en neer. Als dat geen goede afsluiter is voor vandaag, weet ik het ook niet meer 
http://www.youtube.com/watch?v=uAG91IXmi1o
http://www.youtube.com/watch?v=cA73km4XbHk
