Peter & Ingrid back in Holland

Vandaag was het dan eindelijk zover voor mij (mijn eerste helikoptervlucht) en voor Peter (zijn eerste passagier). Na alle ‘preflight checks’ mocht ik dan aan boord komen. Gewapend met een headset, camera en mijn allerbeste humeur stapte ik in. ‘Sjemig, dat is ook niet groot!’ was mijn eerste gedachte. Ik moest voorzichtig gaan zitten terwijl Peter me een korte uitleg gaf over de bediening die ook aan mijn kant zit. Links zit een soort handrem en tussen mijn benen een soort versnellingspook en tot slot bij mijn voeten twee pedalen (gas en rem?). Ik kreeg al visioenen dat ik natuurlijk overal tegen aan zou stoten of achter zou blijven hangen terwijl wij met de helikopter in duikvlucht naar beneden zouden storten.

Na een, voor mij bekende, conversatie met de luchtverkeersleiding mochten we dan vertrekken. Ik heb een paar maanden geleden namelijk de meest voorkomende radio calls geoefend met Peter. Dus ik herkende het vakjargon wel, maar was toch wel onder de indruk van ‘mijn’ piloot. Wat klonk dat stoer zeg!

Eenmaal in de lucht was het fantastisch. Wat een unieke belevenis en dan te bedenken dat mijn Prins op de Witte Helikopter hier gewoon zijn werk van gaat maken. Ik verbaasde me wel over hoe druk hij het heeft in de lucht. Niet dat ik een beeld had dat hij al duimen draaiend van het uitzicht aan het genieten zou zijn, maar toch. Steeds van radio frequency verwisselen, aankondigen dat je in een andere air space gaat, meters nalopen, de luchthaven aankondigen dat je eraan komt, nogmaals aankondigen dat je nu echt heel dichtbij bent, toestemming vragen om te landen, meters weer nalopen, op je ‘knee board’ de juiste kaart en luchthavengegevens hebben, landen, weer contact met de toren etc. Mij in de gaten houden als ik foto’s aan het maken was (’Sorry lieverd, zat ik weer tegen de hendel aan?’) en we daardoor rare manoeuvres maakten. 

We hebben een tussenlandig gemaakt op Melbourne International Airport. Nou ja, landing. Het werd uiteindelijk een ‘touch and go’ omdat er luchtverkeer achter ons zat. Hieronder de final approach, zoals dat zo mooi heet.

Hierna zijn we doorgevlogen naar Cocoa Beach en hebben zo langs de kustlijn over het strand gevlogen. Dat is nog veel leuker dan midden over het land. Ik mocht een stukje met de ‘versnellingspook’ sturen terwijl Peter de andere instrumenten bediende. Zonder dat ik het in de gaten had, klommen we gelijk een flink aantal feet. Oeps! Toen een bochtje draaien…. dat zag er van beneden vast uit of alsof ik te diep in het glaasje had gekeken.

En toen waren we na een vlucht van 1h24 weer terug op de grond. Nog een keer, nog een keer ….

Ik heb heel veel foto’s gemaakt en ook 3 filmpjes. De foto’s zal ik uploaden naar de Gallery. Van de filmpjes zal Peter 1 filmpje maken, deze volgt dan nog.

This entry was posted on dinsdag, maart 11th, 2008 at 04:36 and is filed under Helicopter Stories. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. Both comments and pings are currently closed. (Nog geen cijfer)
 Loading ...